Uzağa Özlem

Uyanır uyanmaz, birden esince aklımıza

Dumanı üstünde tüten bir simidi bölüşmek

Veya ukala bir sokak kedisini

Kucağımıza alıp sevme dürtüsü,

Bir sevinci paylaşma arzusu

Uzaklık, bükebilir belimizi.

Ama sıklıkla birlikte yapamıyor olsak da bunları

Varlığın tenime her dokunuşunda

Bilirim ki; mutsuzluk hep ihtimal dışı.

Ama olur a bazen

İstem dışı, elimde olmadan

Benim de herkes gibi yok yere mutsuz olacağım gelir

O vakit, bir kış güneşi girer pencerenden

Sıcaklığı ısıtır içimi, solgun yüzüm aydınlanır

Yine, çok uzakta da olsan geçersin hayalimden

Efkârlısındır, için kararmıştır,

Bir akşamüstü Ankara’dan batıya doğru bakarsın

Ben senin için

”Eski” bir şehirden geç batırırım güneşi

An gelir, hastalanır, yorgan döşek yatarsın

Burada, benim bedenimi kavurur vücudunun ateşi

Sonra bir ıhlamur kaynatır içerim, rahatlarsın

Her fırsatta birlikte olmamıza rağmen

Korkunç derecede can yaksa da, zor olsa da ayrılık

Bilirim ki; sen, bizim için yaşarsın

Benim gibi güler, bizim kadar ağlarsın

Şüphesiz ki; ben senim, sen bensin

O hâlde bırakalım da uzaklık mısralarda kalsın.