Nimet Özdemir
Bu şehir gidişinle ıslandı ilkin,
Gidişinle hüzünlendi bu şehir…
Seni anımsattı bu havalar,
Hatırlattı seni bu yağmurlar…
İçimde büyüyen öfke ve
Giderek artan kocaman özlem,
Seni yaşattı gözyaşlarımda,
Süzüldü sol yanımdan aşağılara,
Karıştı yalnız çukurlarda yağan yağmurlara…
Birlikte olmalıydık,
İlk yağmurumuzda, ilk ıslanışımızda,
Belki de şehrin ilk ıslanışında…
Hatıralar biriktirirdik,
Yaşatırdık onları da
Bir başka şiirimizde…
Biliyorum,
Soğuk kış gecelerini sevmezsin,
Ama okurduk birlikte, evimizde,
Odun seslerinin tatlı alevinde…
Burada olmalıydın sevgili,
Birlikte hüzünlenmeliydik,
Belki de birlikte öfkelenmeliydik…
Birlikte ıslanmalıydı gözlerimiz ve bakışlarımız,
Birlikte gülmeliydi darmadağın duygularımız…
Alırdım seni kollarıma ve kucağıma,
Sarılırdım sımsıkı ve çevirirdim etrafımda,
Üzerime yağan yağmurların altında…
Bebeğe anne sütü,
Ağaca toprak, denize rüzgar,
İnsana ve canlıya su ne ise
Benim kalbime de adının verdiği anlam o,
Senin isminin manası bu işte…
Her damlasında başka bir ritim,
Her yağışında başka bir ezgi,
Her çarpışında başka bir senfoni…
Seni özlüyorum,
Hadi çık gel,
Kalbimin güllerini sula…
Hadi çık gel sevgili,
İhtiyacım var bereketine ve serinliğine,
Kurur yoksa sensizliğe içimdeki alev…
Hadi çık gel, birlikte ıslanalım,
Sonbahar yaprakları altında birlikte yıkanalım…
Hadi çık gel,
Ekim bitiyor, mevsim geçiyor…
Hadi çık gel, birlikte ıslanalım,
Dermanım bitiyor… Şiirim tükeniyor…
Hadi çık gel, birlikte ıslanalım,
Başka bir sonbahar,
Başka bir sabah
Y
A
Ğ
M
U
R
U
N
D
A
Bekliyorum seni…
