Gülay Gürel
Bitmeyecek Sanki
Bu ben miyim gerçekten,
Korkmalı mıyım kendimden, bu ani değişimlerimden,
Aslında kimsenin henüz görmediği aynadaki yeni benden.
Üzerime yapay da olsa bir neşe yapışmış sanki,
O zaman neden kara bulutlar sadece yüzümden gitmiş gibi.
Oysa ki kalbim kapkara, ama kimin umurundaki
Biri merhem olabilseydi belki,
Acıtmadan sürebilseydi yarama çok az bile olsa,
Yüzümdeki neşe içime de bulaşır diye.
Ama olmaz biliyorum, umut işte benimki
Gitmeyecek bu siyah bulut
Gelmeyecek ufacık bir umut.
Sana söylüyorum hey oradaki
Gücün var mı tekrar baştan başlamaya
Konuş benimle ne olursun,
Evet desene geçecek desene..
Biliyorum konuşmayacaksın
Her şey görüntüden ibaret çünkü.
Bir yok oluş mu bu, yoksa yeni bir arayış mı
Acaba yağmur yağsa dağılır mı?
Güneş açsa peşinden, yeniden ısınır mı?
Bir rüzgar değse tenime usulca mesela
Yarama üfleyen bir nefes gibi biter mi bu acı
Bitmez biliyorum.
Adı çaresizlik çünkü bunun
Her yerimde hem de. O kadar kalabalık ki,
Öylece dimdik hem arkamda hem yanımda her tarafımda,
Ama çok fazla çaresizlik
Anlatamam nasıl bir ıssızlık bu.
Bitsin istiyorsun ama biterse senden geriye bir şey kalmayacak biliyorsun.
Çok mutsuzsun ama anlatamıyorsun.
Attığın her çığlıkta daha da boğuluyorsun.
O kadar yalnızsın ki yüreğinin sesinden hıçkırık seslerini duyamıyorsun.
Koca meydanlarda bir tek sana çarpmadan yürüyorlar sanki .
Dışarda sel giderken içinden alev çıkacak gibi.
Çok korkmak ama elini kimsenin tutmaması gibi
Tüm sevdiklerin gitmiş de tek sen kamışsın gibi
Kendi cenazende mezarına bakmak gibi
Bu adeta ölüm yalnızlığı gibi…
Bitmeyecek Sanki Gülay Gürel
