Abdülhak Hamit Tarhan Makber Hikayesi

Abdülhak Hamit Tarhan Makber Hikayesi

Abdülhak Hamit Tarhan Makber Hikayesi : 2. Dönem Tanzimat edebiyatının en önemli isimleri arasında yer alan Abdülhak Hamit Tarhan, bu edebiyatın sanat anlayışını dili ile tam olarak yansıtabilmiş bir isim isimdir. Sanatçı şairliğinin yanı sıra devlet kadrosunda da yer alan bir bürokrattır. Abdülhak Hamit Tarhan Makber Hikayesi’de tam olarak bu bürokratlığı sürdürdüğü bir anda başlar.

Makber, Abdülhak Hamit Tarhan ile ilk eşi Fatıma Hanım’ın hikayesidir aslında… Tarhan kendini beğenmiş,genç ve yakışıklı bir delikanlıyken hiç kimseyi beğenmez ve evlenmek de istemez ! Ta ki Fatıma’yı görene kadar. Edirne’de Nasuhi Bey konağında evlenirler. Tarhan Fatıma’ya kendini o kadar kaptırır ki sürekli ona bir şey olacak korkusuyla yaşamaya başlar. Bu düşünceyi de şu cümlelerle dile getirir :

– Beraber gezerken düşecek diye tutacak oluyordum. Uyurken bir akşam uyanmayacak, ölecek gibi duruyordu. Güldüğü zaman güzelliğini uçacak sanıyordum.”

Belki de Tarhan’ı bu düşüncelere iten şey kaderin ona yaşatacağı şeylerin bir ipucuydu… Görevi sebebiyle sürekli yurt dışında çeşitli ülkelerin başkentlerinde görev yapan Tarhan, eşinin vereme yakalanması üzerine onu İstanbul’a vatanına getirmek istedi. Bunu başardı da . Ancak kısa bir süre sonra Bombay’a tayini çıkar. Hindistan’ın nemli havasının eşinin bünyesine iyi geleceğini düşünen Tarhan bu görevi kabul ederek Hİndistan’a gider. Ancak aradan geçen sürede Fatıma Hanım’ın durumu daha da kötüye gider. Bunun üzerine Tarhan eşini de alarak İstanbul’a geri dönmeye karar verir. Ancak Beyrut’a vardıklarında ise Fatıma Hanım hayata veda eder.

Kırk gün eşinin mezarından ayrılamayan şair i azam meşhur Makber (Kabir- Mezar) şiirini burada kaleme alır ve o unutulmaz satırları döker :

Eyvah!. Ne yer, ne yar kaldı,
Gönlüm dolu âh-u zâr kaldı.

Şimdi buradaydı gitti elden,
Gitti ebede gelip ezelden.

Ben gittim, o hâksar kaldı,
Bir gûşede târmâr kaldı;

Bâki o enis-i dilden, eyvâh!.
Beyrut’ta bir mezar kaldı.

Nerde arayım o dilrübâyı?..
Kimden sorayım o bi-nevâyı?.

Makber şiiri devamı